 |
| Josef Forster, Self-Portrait |
Hiç keyfim yok. Son zamanlarda gittiğim farklı eğlence ortamlarında bile içinden çıkamadığım yapmacık tavırlar bana kalabalık içinde izole hissetmenin zirvesini yaşattığında bu durumu artık kabullenmeye karar verdim. En azından burada rol yapmanın anlamı yok; olamıyorum, olduramıyorum. Kendimi bildim bileli bir yol arayışında debeleniyorum ama belli ki benim için doğru bir yol yok çünkü bozuk bir yolda, bata çıka ilerlemeye çalışıyorum. Arada da güzel duraklara, hatta bazen dinlenme tesislerine uğruyorum ve yolun zorluğunu kısa süreliğine unutuyorum.
Sorun ne? Bilmiyorum. Kendimce kaynağına insem ve bir sebep bulsam, 2-3 ay kendimi düzeltmek için bir meşgale edinmiş olacağım. Belki ufak tefek bir şeyleri değiştireceğim, evet, ancak o süre dolduğunda olmamışlık hissi bir kez daha etrafımı saracak ve o boşluk beni tekrar hapsedecek.
Bir şarkıda sanatçı, idealinin ve gerçekliğinin birbirlerinden çok çok uzakta olduğunu, ama bu ikisini bir köprüde buluşturabilirse gerçek kendisine ulaşabileceğini söylüyordu. Öyle doğru ki. Dönüp baktığımda kendimi en verimli, en mutlu hissettiğim zamanlar bu köprüyü kurabildiğim dönemler. Şimdilerde ise oraya bir tahta atmak bile çok zor geliyor. Yine de insan kendini yalnız hissederken sevdiği, saydığı isimlerin de benzer spesifik tecrübelerden geçtiğini görünce o his çok daha çekilir bir hâl alıyor, en azından bir konuda yalnız olmadığınızı anlıyorsunuz çünkü.
"They told me all of my cages were mental
So I got wasted like all my potential
And my words shoot to kill when I'm mad
I have a lot of regrets about that
I was so ahead of the curve, the curve became a sphere
Fell behind all my classmates and I ended up here
Pouring out my heart to a stranger
But I didn't pour the whiskey"
"Umut hiç bitmeyen bahar mevsimidir, içinde kar da yağar, fırtına da kopar. Ancak çiçekler açmaya hep devam eder."
YanıtlaSilNe güzel bir söz, teşekkür ederim :) Cevap vermeden önce üstüne düşünüp bir soluk almam gerekti. Ben de çiçek açmaya devam edebilirim umarım.
SilNe zaman çevremi değerlendirmeye, tartmaya kalksam mutsuzluktan psikolojim bozuluyor:) İnsanın kendi hayatı üzerine ok düşünmemesi ne kadar doğru bilmiyorum ama düşünmediğim, çok planlar yapıp, hayatımı bir plan içinde yaşamam gerektiği fikrinden uzaklaştıkça mutlu oluyorum:)
YanıtlaSilBu konuda bir çeşit dengenin kurulması gerektiğini düşünüyorum ben huzurlu yaşamak için :) Sürekli düşününce dibe çekiliyoruz, orası kesin, ama yok saymak da doğru değil sanki.
Silhadi geçsin bu dönemiiin :)
YanıtlaSil:))
SilBu gibi konularda zamanını ayırıp kendi deneyimlerinden, hislerinden yola çıkarak yorum yapman beni çok mutlu ediyor İlkay; bu yüzden sana çok ama çok teşekkür ederim. Sonuçta bunları paylaşma zorunluluğun yok ama paylaşıyorsun ve benzer his/süreçlerimizi gördükçe kendimi rahatlamış olmasa da bir tık daha her şeyin üstesinden gelebilir hissediyorum.
YanıtlaSilBahsettiğin aktiviteleri yapmayı ben de seviyorum, hatta elimden geldiğince yapıyorum da, ama gün sonunda tüm bunları sadece kendi zihnimden uzaklaşmak için yaptığımı fark ediyorum. Umarım dediğin gibi tüm bunlar bir geçiş aşamasıdır :) Bence önemli olan insan sayısı değil, bir kişinin bile o hissi verebilmesi yeterli.
Umarım hep çok mutlu olursun :)
"Çünkü sanırım senin bir noktasından bile olsa anlayacağını biliyorum." Ne güzel demişsin, aynen katılıyorum. Bir şekilde ruhlarımızın dokunduğunu hissediyorum ben de hep, bunu sıkça yaş ve benzer süreçler diye geçiştiriyoruz ama öyle olsa herkes bunları hissederdi :)
YanıtlaSilBen de çok teşekkür ederim bu güzel sözlerin ve dileklerin için. Kocaman sevgiler :)
Uykunu alıyor musun, demir seviyen, yorgunluk durumların nasıl? Fiziki yorgunluk zihni olumsuz etkiler, keyifsiz yapar... Hayat herkes için iniş ve çıkışlarla dolu. Deneye yanıla hayat yolunda ilerliyoruz. Umarım bu tatsız zamanları çabuk atlatırsın, kendine iyi bir hedef bulup ona doğru ödün vermeden ilerlersin. Geçmiş günlerde yazdığın benim de okuduğum yazılarından içindeki gücü hissediyorum, eğri daireye dönüşmeden köprüyü kurarsın yani. :) Sevgiler diliyorum.
YanıtlaSilDemir seviyemi bilemiyorum ama diğerlerinde bir sorunum yok şükür. Biraz daha yoğun zamanlarımda uykusuzluk çektim tabii ama okulum açıldığından beri onu çözdüm diyebilirim.
SilBu yorum için gerçekten çok ama çok teşekkür ederim. Neden bilmiyorum ama bu satırları okumak bana daha iyi hissettirdi, geçeceğine dair umudum arttı hatta :) Kocaman sevgiler. :)
Kalabalık içinde yalnız hissetmeyi hayatımın bir döneminde yaşadım ve nefret ettim. Yalnızlığı severim. Evimde kendi başıma olsam sorun yok ama etrafında insanlar varken yalnız hissetmek ya da yalnız olmayı dilemek çok kötü. Neyse ki geçici bir dönemdi.
YanıtlaSilSen de umarım en kısa zamanda dengeni bulursun. Arkadaşların dediği gibi hepimiz zaman zaman bu dönemlerden geçiyoruz. Hatta ben de bloğuma yazmıştım. Sadece her zaman bu kadar kötü olmayacağını ve iyi günlerin de geleceğini unutma.
Çok doğru bir çıkarım olmuş gerçekten, yazdıklarını kurken benim de aynısını düşündüğümü fark ettim. Birinde bilinçli bir tercih var, diğeri ise elden gelmiyor. Güzel dileklerin için kocaman teşekkürler ederim. :))
Sil