Kendim gibi davranmadığım zamanlar oluyor. Başkalarına yaranmaya çalıştığım zamanlar, örneğin okulda öğretmenlerimin gözüne iyi görünmeye çalıştığımda. Böyle zamanlarda boşlukta hissediyorum. Gerçekten, boşlukta. Çünkü ne yapacağımı bilemiyorum, sıradaki hamlem acaba "gerçek ben" mi olacak yoksa "kurmaca ben" mi? Sürekli bunu düşündüğümden boşlukta gibi hissediyorum. Hızlıca kendime dönmeye çalışıyorum bu olduğunda. Çünkü sahte bir şekilde başkalarını etkileyeceğime hiç etkilemeyeyim daha iyi. Ama bazen buna gerek duyuyorsunuz işte, gerçekten duyuyorsunuz.
Çevremdekiler benimle gurur duyar. İyi notlar, iyi faaliyetler. Genel olarak hep iyiydim. -Daima en iyi olamadım belki, ama hiçbir zaman kötü olmadım- Benimle gurur duyulması beni mutlu eder, insanın kendini tatmin etmesi işte. Ama ben dönüp baktığımda mükemmeldi diyemem, çünkü hiçbir zaman kendim için yapmadım yaptığım şeyleri. Notlarım iyiyse kendi geleceğim için çalıştığımdan iyi olmadı. Ailemin gurur kaynağı olabilmek için oldu. Bu gece bir hedef oluşturdum kendime; kendin için yap ya da hiç yapma. Daha çok ben olacağım artık. Daha az insanlar için, daha çok kendim için yaşayacağım. Neysem o olacağım.
"Unutma, yağmurun yağdığı kadar ıslaksın
Güneşin seni ısıttığı kadar sıcak
Kendini yalnız hissettiğin kadar yalnızsın
Ve güçlü hissettiğin kadar güçlü
Kendini güzel hissettiğin kadar güzelsin."
-Can Yücel
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Görüşleriniz benim için çok değerli :)