Ağaç Ev Sohbetleri 170

 

Ağaç Ev Sohbetleri devam ediyor. Bu haftanın konusu çok sevgili deeptone'dan. Kendisi sormuş:

"Eski fotoğrafları sever misiniz, biriktirir misiniz?"

Uzun zamandır Ağaç Ev Sohbetleri'ne katılmıyordum, bu haftanın konusu ilgimi çekince yazmak istedim.

Ben eskiye tutkun olanlardanım. Yanlış anlaşılmasın, bugünden gayet de memnunum; eskiye baktığım o pespembe gözlüklerin mucidi bugünün imkânları sonuçta. Günümüzde yaşamaktan gayet keyif alsam da eski fotoğraflar, eski hikâyeler, eski şarkılar, eski filmler, eski sokaklar, eski insanlar her zaman ilgimi çekmiştir. Bunları biriktiriyorum demek yanlış olur ama incelemeyi, üstlerine düşünmeyi, altında yatanları çözmeyi çok seviyorum.

Deep'in konu hakkındaki yazısında bahsettiği gibi her ailede eski fotoğrafları aşıranlar ya da devir-teslim töreninde sahiplenenler oluyor. Anne tarafında talep çok olacağı için arşiv aktarımı görevi bana kalır mı bilemiyorum ancak baba tarafı ve kendi ailemde tüm bunların sorumluluğu talebim doğrultusunda bana kalacakmış gibi duruyor. Şanslıyım ki benim ailemin iki tarafı da fotoğraflara büyük değer vermiş, ellerinden geldiğince çekip özenle saklamışlar. Sadece fotoğrafları da değil; video kasetleri, karneleri, davetiyeleri, bir kez deneyimleyebilecekleri tecrübelerden kalan birkaç hatırayı da çekmece ve çekyat altlarına kaldırmışlar. Bunların koruyucularına gittikçe fotoğraflara bakmayı ve üstüne konuşmayı seviyoruz, özellikle babaannem ve dedem bayılır fotoğrafları çıkartmaya. Babaannemin de öyle bir arşivi vardır ki hiç bitmez, her gidişimde "Bak ne buldum." diye hiç akla gelmeyecek bir zamandan birilerinin fotoğrafını bulur, sonra da biz o kişileri tanımaya çalışırız. Babaannemle dedemin siyah-beyaz fotoğraf döneminde çekilmiş film yıldızlarına benzer fotoğrafları var, henüz bana devredilmediği için dijital kopyalarını telefonumda tutuyorum. Evde bizim de iyi bir albüm ve video kaset arşivimiz var, arada bakıyoruz. 

 Çözülmeyi bekleyen yapboz hissi verdiklerinden olsa gerek, aile fotoğrafları dışında eski fotoğrafları incelemeyi de severim. Sergilere denk gelirsem mutlaka gezerim, sevdiğim isimlerin hayatlarında neler olup bitmiş mutlaka incelerim. İnternetten de faydalanırım tabii. Antika pazarında ve sahaflarda da fotoğraflara mutlaka göz atarım. Ama eğer şehir, mimari vs. fotoğrafları değil de kişisel fotoğraflarsa genelde satın almaya elim gitmez. Neden bilmiyorum, garip hissediyorum sanırım. Başkasının hayatına istenmemiş bir müdahale yapıyormuşum gibi bir his doğuyor içimde. "Kim bilir neden burada bu fotoğraf, bizimkiler de böyle sahipsiz kalacaklar mı acaba?" diye düşünmeden edemiyorum. 

Başkalarının eski fotoğraflarını satın almaya istisna olarak 94'te çekilmiş bir fotoğrafı 1-2 ay önce Feriköy'deki pazardan satın aldım. Burada paylaşmam doğru olur mu bir türlü emin olamadığım için fotoğrafı koymuyorum ama anlatayım. Bir yaz günü, evin geniş balkonunda, yuvarlak masayla uyumlu çiçekli kılıfı olan ahşap sandalyelerin üstünde oturan iki genç kadın var fotoğrafta. İkisi de yaz aylarını ele veren renklerde, hoş kıyafetler giyiyor. Turunculu olan kadının arkasında evin balkonuna kadar yetişmiş yemyeşil yapraklı kocaman bir ağaç var. Diğer kadın turunculu olana doğru dönmüş, el hareketine bakılırsa bir şeyler anlatıyor. Tam fotoğrafın çekildiği andaki hareketiyle orta uzunluktaki saçlarının uçları hafifçe havalanmış. Her ne konuşuyorlarsa artık; turunculu kadının gözleri kapanmış, ağzı kocaman açık bir şekilde kahkaha atıyor anlatılanlara. Masada da bitmiş küçük bir tabak var, tatlı yenmiş. Arkadaki "Lale" yazısı dışında fotoğrafın öznelerine dair bir ipucu yok ama ikisi de o anın içerisinde öyle keyifli görünüyorlar ki fotoğrafa her baktığımda yanlarındaki boş sandalyeyi çekip muhabbetlerine dahil olmak istiyorum. 

Bu arada sabaha karşı 4 gibi birçok ilden hissedilen bir deprem oldu. Herkes iyi mi?