Dokuzuncu Yıl

"Merhabalar, hoş geldiniz! :)

Bu blogda şu andan itibaren okuduğum kitapları yorumlayacağım.

İlk olarak okuduğum eski kitaplardan başlıyorum.

Umarım seversiniz."

Her şey dokuz sene önce, tam bu saatte, bu cümlelerle başladı. O günü hatırlıyorum. Dönemin liseye yerleştirme sınavı TEOG'un 1. basamağı bitmişti, 2. basamağına da 5 ay kadar bir zaman vardı. Küçük bir molanın tam zamanıydı. O gün sınavdan çıkıp eve gittiğimde yeni bir dizüstü bilgisayar beni bekliyordu, tamamen bana ait ilk bilgisayarım. Bana yıllarca yoldaş olan şimdilerin külüstürü o Lenovo ile yaptığım ilk şeylerden biri uzun zamandır açmak istediğim kitap blogunu faaliyete geçirmek oldu. Şimdikinden çok daha farklı bir ismi vardı ama neydi, zihnimi ne kadar zorlarsam zorlayayım bir türlü hatırlayamıyorum. Sonra burası "Kitap Kuşu" oldu, bu yıla dek. Uzun yıllar mahlasım kalmış bu isim bir şekilde benim bir parçam da oldu. Sanırım Kitap Kuşu bir anka kuşuydu ki bir gün ömrünü tamamladı ve Vulnicure olarak küllerinden yeniden doğdu.

Yazmak ve bir şeyler üstüne konuşmak hep benim olayımdı, bu sebepten burası benim ilk ya da son blogum değildi. Ama hem açtığım hem de yazdığım hiçbir web sitesinde buranın bana hissettirdiklerini hissetmedim, kattığı şeyleri kapmadım. Bu dile kolay 9 senenin içinde ne kadar boşluklar ve aralar olsa da burayı kapatmayı tek bir kez bile düşünmedim. Benim çocukluğum, ergenliğim, yetişkinliğe attığım ilk adımlar, bocalayışlarım, mutluluklarım, hayatımda yer edinen insanlar hep burada kendine yer buldu çünkü. 9 sene önce dünyada yerini arayan o küçük kız arayışını bir türlü sonlandıramadı belki ama kendine burada bir sığınak buldu.

Sevgili A; ortaokulda benimle okuduğun, konuştuğun kitaplar ve bu blogun oluşmasındaki direkt katkın için teşekkür ederim. Maalesef dostluğumuz senin bu katkıdan haberdar olmanı sağlayacak kadar uzun ömürlü olamadı, yollarımız henüz lisedeyken ayrıldı, ama senin yerin bende hep ayrı. 

Sevgili B; güzel bitmedi arkadaşlığımız. Sana çokça kızdım, muhtemelen sen de bana kızdın. Ama yolumuzun kesiştiği dönemde bana ve buraya kattıklarını katiyen reddedemem. Teşekkür ederim.

Sevgili C ve D; siz benim dünyamı kimselere açamadığım şekilde açtığım kişilersiniz. Sizin varlığınız beni hep ileri götürdü, güvende hissettirdi. İyi ki vardınız, iyi ki varsınız, umarım kalbimdeki özel yeriniz gibi yanımda da daima olursunuz. 

Sevgili E; senden bahsetmezsem olmazdı. Gerçekten kendin gibi olduğunu bildiğim zamanlarda tanıdığım en özel insanlardan biri oldun hep. Senin haberin hiç olmadı belki ama bana verdiğin tavsiyeyi uyguladım, bir gün sana da bunu göstermeyi çok isterim. Dostluğun için teşekkür ederim.

Sevgili F; buradaki hiçbir isim bu yazıyı okumayacak ancak çok iyi biliyorum ki bunun tek istisnası sensin. Bana her konuda o kadar içten güvendin, bir yandan o kadar içten inandın ki ben de kendimde inanmaya değer bir şeyler aramaya başladım. Karşıma çıktığın, konfor alanından çıktığımda bile konforlu hissettirdiğin ve tanıdığım en özel, en değerli insanlardan biri olduğun için teşekkür ederim. 

Sevgili Blog Komşularım; hangi birinizi saysam yetmez çünkü buralardan kimler geldi, kimler geçti, geriye de kimler kaldı say say bitmez. Ben sizleri okuyarak büyüdüm ve bu yolda birçoğunuzun kaleminden ilham, hatta bazen ilhamın da ötesini aldım. Dilerim nice 9 seneler önümüzde vardır da sizleri okumaya, tanımaya devam ederim. Beni de aranıza aldığınız için teşekkür ederim.

Bu arada tekrardan Twitter hesabı açtım, takip etmek isterseniz bu linke beklerim. :)