Kaçamak

Buralara girince tahmin ettiğimden fazla zaman harcıyorum. Bilgisayarım yavaş, takip ettiğim bloglar bu sıralar epey üretken, okuyunca üstüne konuşacak şeyler de oluyor hani. Yarın sınavlarım başlayacağı için bu haftanın başlarında günü ve saati önceden ayarlanmış yazılar hazırladım, bu zamanlarda da odak sürecimi etkileyecek şeyler olmadan iyice derslerime kendimi vereyim istedim. Ama yine kendimi tutamadım, bugün bir okuma yapmak için bilgisayarı açmam gerekince bir baktım yine buraya uğramışım. Hazır gelmişken bir-iki şey karalamaktan zarar gelmez.

Twitter'da bir Wattpad kitapları muhabbeti dönüyor. Olay şu: Bir edebiyat sayfası gittiği kitapçıda "Çağdaş Türk Edebiyatı" rafının Wattpad kitaplarıyla dolu olduğunu görüyor ve bunu fotoğraflayıp eleştirel bir dille paylaşıyor. Gelen yorumları söylememe gerek yoktur diye tahmin ediyorum. Ancak bazı kişiler "İsteyen bunları okuyabilir, edebiyat sadece nitelikli ve entelektüel olanın tekelinde olacak diye bir şey yok. Zaten o şekilde olan kitaplar her dönem kendine okuyucu buluyor." diye bu eleştirilere karşı çıkıyor. Sonra bu eleştiriye eleştiriler geliyor; kötü olana edebiyat denilemez, bu kategoriye sokulamaz diyor onlar da. Benim naçizane fikrim edebiyat polisliğinin sonu gelmediği gibi anlamı da olmadığı yönünde. Gerçekten herkes yalnızca kendine bir şey katacağına inandığı, otoritelerce onaylanmış kitapları mı okuyor? Bence herkesin arada kafa dağıtmak için okuduğu "hafif" kitaplar da vardır; "şezlong kitapları" diye bir tür var mesela, sıkça dile getirilir. Alanı da edebiyat olan biri olarak güneşlendiğim, dinlendiğim, günlük hayatın stresinden bunaldığım o zaman dilimlerinde Proust okumuyorum ben şahsen. Daha önce hiç Wattpad kitabı okumadım ama söylemek istediğim de bu zaten, onları değil belki ama onlara denk kitapları okuduğumuz oluyor ve bunda kötü bir şey yok. Yine de, bu romanlar her ne kadar teknik anlamda bu kategorinin altına uyuyor olsa da çağdaş Türk edebiyatı yerine "Genç Kurgu" gibi farklı bir alt başlık altında toplanabilirler diye düşünüyorum.

Bu olaya dair bir diğer düşüncem de bu gibi zevk kötüleme meselelerinde her zaman genç kızların ve ev hanımlarının hedef alınması üstüne. Bu olayda direkt olarak böyle bir itham yok, o yüzden tartışmayı başlatan kişi için bunu söylemiyorum ama sanki ülkenin kültür sanat seviyesini düşüren onlarmış gibi genelde bu iki demografiye hitap eden edebiyat, sinema-televizyon ve müzik yapıtlarıyla alay ediliyor. En kolay hedef olarak onlar görüldüğü için mi acaba?

----

Bugün içimde derin bir "diğerlerinden geri kalma korkusu" olduğunu fark ettim. -Bunu da bulaşık yıkarken fark ettim bu arada, böyle şeyleri neden hep en anlamsız yerlerde düşünürüz ki?- Mesela son günlerde herkes 1899 ve Wednesday adlı iki diziyi konuşuyor. Ben malum sebeplerden izleyemiyorum ama internette her karşıma çıktıklarında, izleyip izlemediğimi soran mesajlar aldığımda bir an önce izlesem de kurtulsam artık diye düşünüyorum. Ah Netflix, sen bize ne yaptın? Tüm sezonun tek seferde yayınlanması doğası gereği hızlı tüketilen popüler kültürü anlık tüketme seviyesine getirdi. Hoş, bu da hafta hafta beklense yüzüne bakılmayacak pek çok diziye şans vermemizi sağladı, yani eksisi olduğu kadar artısı da var bu formatın ama nasıl bir denge sağlanabilir hiçbir fikrim yok.

Bu paragrafı Game of Thrones'u izlemediyseniz ve spoiler yemek istemiyorsanız okumayınız lütfen: Ben lisedeyken Game of Thrones'ta Jon Snow'un dirilip dirilmeyeceğini düşündüğümüz bölümler yayınlanıyordu. Herkes Jon'u konuşuyordu, sahiden herkes, kırkı için mevlit okutulacak tarzında şakalar falan yapılıyordu hatta. Bölümler bize uygun saatlerde yayına girmediği için anca akşam eve gelince izleme fırsatım oluyordu. Ben de o zaman aktif bir şekilde Twitter kullanıyordum, böyle sabahların birinde okul yolunda "Jon'a ne olduğunu öğrenmemek için bugün eve gelene dek Twitter'a girmeyeceğim." tarzında bir tweet atmıştım, hatırlayamıyorum şimdi tam içeriğini. Dakikalar içinde, ben daha Twitter orucumu başlatamadan yabancı bir hesaptan Jon'un son bölümde açıklığa kavuşan akıbetini anlatan fotoğraflı bir cevap gelmişti. Tüm internette böyle bir ortam var şu anda, ya yetişeceksiniz ya da izleme tecrübeniz mahvolacak.

Tamam, şimdi spoilerdan arındırılmış, güvenli bölgedesiniz. Ya da değilsiniz, çünkü şimdi de BoJack Horseman'ın son sezonundan yukarıda bıraktığım sahne hakkında konuşacağım. Bence içeriği tam olarak spoiler değil ancak yine de içi rahat etmeyenler varsa bu kısmı da geçebilir.

Ben de hep Diane gibi düşünürüm. Mutsuzluk, keder, kayıplar, yalpalamalar, yıkılmalar... bunların bir sonucu olmalı. Tüm başarı hikayeleri bu formattaydı sonuçta, kötü tecrübelerden geçen kişi bu tecrübeleri kullanarak başarıya ulaşıyordu. O tecrübeler hayatta bir dönüm noktası etkisi yaratıyordu. Hatta iyi sona ulaşamasa bile yaşanılan acıların, kayıpların bir sonuca varmadığı filmler de pek görülmüyordu çünkü "Tüm bunlar boşuna mıydı?" hissi insana bir türlü o doyum noktasını yaşatmıyordu.

 Yukarıda paylaştığım sahne ise bu konuda insana bambaşka bir bakış açısını sunuyor. Videoya tesadüfen Twitter'da rastlayınca uzun zamandır aradığım tam da buymuş hissine kapıldım. Mutluluklarım amaç değil sonuç, mutsuzluklarımsa araçmış hep. Ama bir türlü o denklemi tutturamamışım, araç beni sonuca götürememiş, amaç zaten kendine yer bile bulamamış. Bu yolda o mutlu sona ulaşma tesellisiyle kederi romantize ettiğim de olmuş.

Şimdi biraz da mutluluğu denemek istiyorum.

----

Çok sevdiğim k-pop grubu LOONA'nın en popüler üyesi Chuu gruptan ayrıldı, hatta ayrıldı yerine şirket tarafından gruptan atıldı demek daha doğru olur. Uzun zamandır ilk kez bir grup üyesinin ayrılığına bu kadar üzüldüm. Bu kadar önemli bir üyeyi nasıl atarlar anlamak mümkün değil. Bana kalırsa LOONA gerek oluşturdukları lore ile, gerek müzikleri ile, gerekse konseptleri ile k-pop'un en özel gruplarından biri. 12 üyesi birden bu özel grubun içindeyken bir yazı yazamadığım için pişman oldum.