2 gündür kusacakmış gibi hissediyorum, içime bir şey oturdu sanki.
Direkt olarak etkilenmediğim olaylar beni ne kadar üzse de kendimi olayın öznesi yaparmışçasına yorum yapmayı, "Daha 3 gün önce oradaydım, şansa yaşıyoruz." şeklinde benmerkezci yaklaşımlarda bulunmayı sevmiyorum. Ama yaşanan son olay beni ruhsal olarak çok etkiledi. 2015 ve 2016'da her adımımızı tereddütle attığımız, her gün yeni bir haberle sarsıldığımız o karanlık günleri hatırladım. Bizler bir şekilde hayatlarımıza devam ettik, ateş de her zaman olduğu gibi düştüğü yeri yaktı geçti.
Şimdi ne olacak, ne bitecek bilmiyorum. Travmatik bir tecrübeden sağ kurtulan vatandaşı için "Çizikti, şuydu buydu" diyenler bir tarafta; "Türkiye'yi ziyaret eden milyonlarca turistin vakit geçirdiği caddede bombalı saldırı oldu" şeklinde manşet geçenler bir tarafta; işine, okuluna ya da sadece sevdiklerinin yanına giderken canını ya da sevdiklerini kaybetme korkusunu taşıyan bizler bambaşka bir tarafta. Kimsenin gözünde en ufak bir değerimiz yok. Ya sayıyız, ya da turistik değeri olan ve ziyaretçilerinde oryantalist hisler uyandıran bir şehrin figüranları.
Nasıl okula gideceğim, panik atak yaşamadan hayata nasıl geri döneceğim bilmiyorum. Tek dileğim kötü günlerin artık ardımızda kalması.
Hiç yorum yok:
Yeni yorumlara izin verilmiyor.