But I'm a Cheerleader (1999) | BCP

Yönetmen: Jamie Babbit

Senaryo: Jamie Babbit, Brian Peterson

Oyuncular: Natasha Lyonne, Clea DuVall, Cathy Moriarty, RuPaul Charles, Melanie Lynskey, Katharine Towne, Katrina Phillips, Joel Michaely, Douglas Spain, Kip Pardue, Eddie Cibrian, Michelle Williams, Bud Cort, Mink Stole, Dante Basco, Julie Delpy

Süre: 85 dakika

Ülke: Amerika Birleşik Devletleri

 Blogları Canlandırma Projesi'nin temmuz teması "İspanyol kültürü ya da romantik drama" idi. Bir süredir şehir dışında olduğum için İspanyol kültürüne uygun bir kitap bulamayacağımı düşünerek onu eledim, geriye pek de heveslenmediğim romantik drama kısmı kaldı. Aslında izlemek istediğim birkaç romantik drama filmi vardı ama benim radarımda olanlar artık herkesin bıktığı içerikler olduğu için temaya uygun bir içerik bulmakta zorlandım. Tam da bu esnada; uyku tutmayan ve artık sabah saatlerine yaklaşılmış bir gecede aklıma gelen But I'm a Cheerleader imdadıma yetişti.

Film, Megan adlı mükemmel Amerikan rüyası tiplemesi genç bir ponpon kızın hikayesini anlatıyor. Megan Amerikan gençlik filmlerinin olmazsa olmazı olarak popüler bir sporcu çocukla beraber olsa da arkadaşları ve muhafazakar ailesi onun lezbiyen olduğundan şüphelenmeye başlıyor. Bunun üzerine ailesi Megan'ı bir dönüşüm terapisi kampına gönderiyor, Megan da kampta diğer öğrencilerle beraber heteroseksüel olmayı "öğrenmeye" çalışıyor.

İçeriğinden bağımsız konusunu okuyunca bahsi geçen olaylar akıl almaz gelebilir ancak film hikayesini parodi biçiminde işliyor. Cinsel yönelimleri "düzeltmek" amacı taşıyan dönüşüm terapilerinin bireylerde yol açtığı geri dönüşü olmayan hasarları tahmin etmek zor değil. But I'm a Cheerleader, özellikle ABD'de yaygınlığını sürdüren bu acı meseleyi mizahı kullanarak çok keyifli bir şekilde eleştiriyor. Senarist Brian Wayne Peterson'ın gençliğinde bu tür bir kampta yaşadıklarından ilham aldığı bu hikaye, kampların insanlık dışı eylemlerin absürtlüğüne dikkat çekerek kendin olabilmenin ve kendin olduğun için sevilmenin verdiği huzuru gerçek yol olarak gösteriyor. 

Filmde kullanılan renklerin canlılığı ve set tasarımları da filmin en başarılı yanlarından olarak her an göze çarpıyor. Film toplumsal cinsiyet rollerinin ve heteronormatif beklentilerin saçmalıklarıyla dalgasını tam da bu rollere atanmış renkleri ve aktiviteleri kullanarak geçiyor. Elbette 20 yıllık süreç içerisinde kimi mizahi unsurlar zamana yenik düştüğünü hissettiriyor ancak filmin verdiği nostalji hissi ve kendin olmak üzerine mesajı tüm bunları göz ardı ettiriyor. Yer yer abartılı oyunculuklar da filmin camp dekorlarına tam uyuyor. Genç Julie Delpy ve Michelle Williams'ı minik rollerde görmek de filmin en tatlı sürprizlerinden.

Benim filme dair en sevdiğim detaylardan biri ana karakter Megan'ın lezbiyen olduğuna dair "sıradan" diyebileceğimiz yaklaşımıydı. Megan yöneliminden dolayı diğer insanlardan farklı hissetmiyor, hatta kampa gelene kadar lezbiyen olduğunun farkında bile değil. Tüm hislerinin gayet normal ve herkesin başına gelen bir tecrübe olduğunu düşünüyor ve onları yadırgamıyor. Toplumun dayattığı kimi yargılar yüzünden olması gereken ilişki tipi heteroseksüel ilişkiler olarak gözüktüğü için genç LGBTQ+ bireylerin diğerlerinden farklı hissettiği bir gerçek, ama gerçek hayatın sorunlarına daha satirik bir tutumla yaklaşan bir kurguda bu yolun seçilmesi benim çok hoşuma gitti.

Uzun lafın kısası, 90'lı yılların ve 2000'lerin ilk yıllarının insana verdiği o yer yer bayağılaşan ama yine de kucaklayan kendine has hissi veren bu tatlı filmi çok sevdim. 90 dakikalığına var olmayan bir dünyanın dertsiz tasasız huzurunu hissettiren bu kült LGBTQ+ peri masalını izlemeye kesinlikle değer.