Olan Biten

"Naoko nisan ortasında yirminci yaşını kutladı. Ben kasım doğumluydum, demek ki benden yedi ay büyüktü. Onun yirmi yaşına girmesini garipsiyordum. Sanki Naoko ve benim için tek mantıklı şey, on sekiz ile on dokuz yaşları arasında gidip gelmemiz gibi geliyordu. On sekizden sonra on dokuz; on dokuzdan sonra da tabii ki tekrar on sekiz olacaktım. Ama Naoko yirmi olmuştu. Sonbahar geldiğinde, ben de öyle olacaktım. Sadece ölüler sonsuza dek on yedi yaşında kalıyordu."

 Koca bir ay bitti, ben buralara bakamadım. Stokladığım yazılar ve blog komşularımın tebessüm ettiren yorumları sağ olsun blogum boş kalmadı ancak ne o satırlara dönüş yapabildim ne de onların yazılarını takip edebildim. Bunları yapamadım çünkü mutsuzluğumu buraya yansıtmak istemedim. Veya belki de bununla bile uğraşmak istemeyecek kadar mutsuzdum, bilemiyorum. Ancak bu gece düşünürken yazacaksam buranın benim yalnızca iyi günlerimin değil kötü günlerimin de bir parçası olması gerektiğini fark ettim. Zaten bir gün dönüp baktığımda bir günlüğü, hatıra defterini karıştırırmışçasına içinde bulunduğum ruh halini görmek isterim. 

Üzgünüm, bitkinim. Bitmeyen bir telaş hâli enseme yapıştı, peşimi bırakmıyor. Her şeyi yanlış yapmış olmaktan, geç kalmaktan, geride kalmaktan korkuyorum. Gün sonunda kendimi bunların olmadığına ikna ettiğim zaman bile ertesi gün tüm bu hislerim geri dönüyor. Nerede yanlış yaptım diye sorguladığımda aldığım cevaplar belki de aynı hataları tekrar yapmak isteyeceğimi gösteriyor bana ve böylece pişmanlığımı bile tamamen yaşayamıyorum. Biliyorum; ne yalnızım, ne de bunları hisseden ilk ve son kişiyim. Zaten hangi arkadaşımla otursam mevzu mutlaka "Biz ne ara 22 olduk, biz niye hala yerimizde sayıyoruz?"a geliyor. Ama yine de halı altına süpürdüğüm ve doyasıya yaşayamadığım tüm bu his ve düşüncelerle yapayalnız ve boğuluyor gibiyim. Kıyas, kaygı, pişmanlık ve mutsuzluklar umuduma baskın geliyor. Ama böyle de bir yere varamıyorum. Sonsuza dek böyle kalıp hiç bitmeyen bir iç hesaplaşma evresine giremem. Konfor alanımdan çıkmam ve hayatın doğrusal bir şekilde ilerlemediğini; hayatta ilerlemenin belirlenmiş tek bir yolunun olmadığını anlamam lazım. Bunları anlamak kolay, en çok da içselleştirmem lazım. Bunun için uğraşmam lazım. Her ne olursa olsun yastığa başımı koyduğumda denemiş ve çabalamış olmanın huzurunu hissetmem lazım. 

---

Güzel şeyler olmadı değil. 21 Mayıs'ta çok istediğim Mitski konserine gittim. Koltuğum o kadar uzaktaydı ki kendisinin yüz hatlarını anca ön sıralardakilerin çektiği fotoğraflardan görebildim. Buna rağmen gerek seyircinin sıcaklığıyla gerekse Mitski'nin müthiş enerjisi -ve tatlı Türkçesiyle- büyülenerek eve döndüm. Bir de uzun süredir konuşamadığım bir-iki arkadaşımla aramı düzelttim. İlkay geçen ay bu yazısında her daim bir telefon uzaklıkta olan dostluklardan bahsetmişti, tam da onun orada anlattığı hislerle doldum. Arkadaşlık dinamikleri hep farklı olur ama eminim herkesin bu şekilde ne olursa olsun kopmadığı, tek sözle her şeyin eskisine döndüğü çok değerli dostlukları vardır. Bu arkadaşlıklar ayrı bir güzel. Birilerinin sizi dinlemesi, varlıklarını hep hissettirmesi de öyle.

---

Yılın ilk yarısı neredeyse tamamlanırken dönüp baktığımda yazdığım zamanların daha düzenli ve huzurlu olduğunu gördüm. Bu ay buraya uğramadıkça ve yazmadıkça kendimi yatağıma kapatmışım, her şeyi ertelemişim, erteledikçe kendimden şüphe etmişim, bunu bir döngüye çevirip koca bir zaman dilimini yitirmişim. Yorumlarınıza dönmemişsem lütfen kusuruma bakmayın. Belki biraz yavaş olacak ama döneceğim, bir yandan hayatımı da düzene sokmak için çabalayacağım. Tek istediğim yavaş da olsa asla ardıma bakmayacağım adımlar atmak.

Katy Perry - Witness